మహానదీ నదీపరీవాహక ప్రాంతంలో.. సెరంగడ అనే దట్టమైన అటవీ ప్రాంతంలో నాగరికతకు దూరంగా, గిరిజన, ఆదివాసీయుల తండాలకి సమీపంలో దుబ్బుగడ్డితో చేసిన ఓ పూరిళ్ళు ఉండేది. ఆఇంట్లో తల్లీ కూతుళ్ళు నివాసముండేవారు. కూతురు పుట్టిన కొన్నాల్లకే భర్త చనిపోవటంతో ఎన్నోకష్టాలకోర్చి కూతుర్ని పెంచుతోంది చింతన. బాటసారుల గుర్రాలకి ఆహారంగా ఉలవలతో దాణా తయారుచెయ్యటం, పచ్చిక మైదానాల్లోఉన్న గరికగడ్డిని కోసుకొచ్చి అమ్మటం, వెదురుతో బుట్టల్ని-బొమ్మల్ని చెయ్యటంలాంటి పనులు చేస్తూ, వాటిని అమ్మికుటుంబాన్ని గడుపుకురాసాగింది.
ఆమె కూతురు దివ్య.. పేరుకు తగ్గట్టే సకలసద్గుణ సంపన్నురాలు. అపురూప సౌందర్యవతి. పదహారేళ్ళ వయస్సులో తన అందచందాలతో మహానది ఒడ్డున, తన ఒయ్యారాలొలికిస్తూ, సెరంగడ అడవిలోనున్న ప్రతీ ప్రాణితో చెలిమి చేస్తూ ఎప్పుడూ హుషారుగా, నవ్వుతూ తుళ్ళుతూ, తన తల్లికి పనిలో చేదోడువాదోడుగా ఉండేది. యవ్వనవతియైన కూతురిని చూసి మురిసిపోతూ, ఆమె వివాహంగురించి బెంగపడుతూ ఉండేది చింతన.
నీకూతురుకేంటమ్మా? పుత్తడిబొమ్మలా ఉంటుంది. రాకుమారిలాంటి అందం తనది. ఆమె పెళ్ళిగురించి అంతగా బాదపడాలా చెప్పు ? . ఏ యువరాజో వెతుక్కుంటూ వచ్చి మరీ పెళ్ళిచేస్కుంటాడు చూస్తుండు అంటూ చుట్టుపక్కనున్న తండావాసులు అనేవారు . అది నిజమవుతుందనే అనిపించినా, అందని అందలాలకోసం ఆశపడే వ్యక్తిత్వం తనది కాకపోవటంతో కూతురు పెళ్ళి ఎలా చెయ్యాలా అని ఆలోచించి బాధపడసాగింది ఆమె. ఇరవైనాల్గుగంటలూ కూతురు పెళ్ళిగురించిన ధ్యాసే ఆమె మనస్సును వెంటాడి వేధించటంతో క్రమక్రమంగా ఆరోగ్యం క్షీణించి మంచాన పట్టింది.
పనిచెయ్యలేని పరిస్థితిలో ఉన్న కన్నతల్లిని చూసి దిగులుపడింది దివ్య. తల్లిగురించి తనమనసులో ఉన్న బాధని, భయాన్ని లోలోపలే దాచుకుని మామూలుగా తిరగసాగింది. తననుకన్నతల్లికి తానేఅమ్మగా మారి సేవలు చెయ్యటం మొదలెట్టింది.
ఉదయాన్నే నిద్రలేచి అమ్మను చూడటం, వాకిలి ఊడ్చి కల్లాపు చల్లటం, అమ్మకి కావాల్సిన మందులు, ఆహారం సమకూర్చి
కొడవలి చేతపట్టుకుని పొలానికెళ్ళి గడ్డికోసుకొచ్చి, గడ్డి మోపుల్ని, అడవిలో దొరికిన కట్టెల్ని అమ్మకానికి పెట్టడం,
మధ్యాహ్నానికల్లా ఇంటికి వచ్చేసి, అమ్మతో కలిసి భోజనంచేసి ఇంటి అరుగు మీదకూర్చుని ఆమెతో కాలక్షేపంగా కబుర్లు చెప్తూ బుట్టలల్లుతూ ఉండటం .. ఇదీ ఆమె దినచర్య.
మొగలిరేకుల గుభాలింపుల గురించి, ఆడపిల్ల అందం గురించీ ప్రపంచానికి పరిచయం చెయ్యాల్సిన అవసరం ఉండదనుకుంటా.
దివ్య అందంగురించి ఆనోటా ఈనోటా చుట్టుపక్కల గ్రామాల్లో కూడా తెలిసింది. ఆమెకు మంచిమంచి పెళ్ళి సంబంధాలు రాసాగాయి. అయితే తన తల్లికి తనతోడు అవసరమని, తల్లి ఇలాంటి పరిస్థితిలో ఉండగా తను పెళ్ళి చేస్కోనని ఖరాఖండిగా చెప్పింది దివ్య. కూతురు ధోరణికి బాధపడింది చింతన. తనకోసం తనకూతురు పెళ్ళి చేస్కోననటం ఆమెను చాలా దుఃఖింప చేసింది. ఆమె పెళ్ళికోసమే ఇన్నాళ్ళూ తను కలలు కన్నది. ఆమె పెళ్ళిగురించి ఆలోచించని క్షణంలేనే లేదు. కోరి సంబందాలు వస్తుంటే ఇప్పుడేమో కూతురు, పెళ్ళి చేస్కోనని మొండిచేస్తుంది. ఆమెనెలా పెళ్ళికి ఒప్పించాలా? అని ఆలోచించింది. ఆరాత్రి కన్నీట పర్యంతమౌతూ , పెళ్ళి చేస్కొమ్మని కూతుర్ని బతిమాలింది. అమ్మ మనసును అర్ధంచేస్కున్న దివ్య .. పెళ్ళికి సరేనంది. అయితే పెళ్ళైన తర్వాత తనతోపాటే తనతల్లి కూడా ఉండటానికి ఎవరైనా ఒప్పుకుంటే పెళ్ళికి తను సిద్ధమనీ చెప్పింది. ఎలాగోలా కూతురు పెళ్ళికి ఒప్పుకోవటంతో చాలా హర్షించింది చింతన.
“దివ్య .. పొలంలో పచ్చికను కోస్తుండగా .. తెల్లటి గుర్రంపై అటుగా వెళ్తున్న రాకుమారుడు ఆమెను చూసాడు. ఆమె దగ్గరికి వచ్చి “చాలా దాహంగా ఉంది, కాసిన్ని మంచినీళ్ళు ఇవ్వగలవా?”అని అడిగాడు. సిగ్గు పడుతూనే ఆమె, ఒక్క నిముషం అని, వెంటనే ఇంటివైపు దారితీసి, మరునిమిషంలో మంచినీళ్ళ కుండతో రొప్పుతూ వెనక్కి వచ్చి, అతగాడి దోసిలిలో నీరు పొయ్యసాగింది, కడుపునిండా నీళ్ళు తాగినతర్వాత అతను . “ప్రపంచంలోనే అతిసుందర రూపసి, మనస్వి అయిన ఓ కన్యా .. నీ సహాయానికి చాలా చాలా ధన్యవాదములు. కేవలం ధన్యవాదం మాత్రమే చెప్పటం అంటే నా మనస్సుకి ఏదోలా ఉంది. నా బహుమతిగా ఇదిగో ఈఉంగరాన్ని స్వీకరించు.. నీకు ఇష్టమైతే నన్ను నీభర్తగా స్వాగతించు” అన్నాడు. అతని కళ్ళలోకి చూస్తూ, ఆమె తనచేతిని అతనికి అందించింది. యువరాజు ఆ ఉంగరాన్ని ఆమె చేతికి తొడిగాడు”.
చప్పుడు కావటంతో ఉలిక్కిపడి లేచింది చింతన. దివ్య గడ్డికొయ్యటానికి వెళ్ళటానికి కొడవలి తీసుకుంటూ, హఠాత్తుగా నిద్రలేచి కూర్చున్న తల్లినిచూసి అడిగింది,.. “ ఏమైందమ్మా! ఏమన్నాపీడ కలా?”.
హ.. లేదు లేదు .. అదేంలేదు.
చెప్దామా వద్దా అన్న సందిగ్ధంనుంచి బయటపడి, కూతురికి తనకొచ్చిన కలగురించి చెప్దామనే అనుకుంది చింతన.
చెప్తే.. చిన్నపిల్లకి అనవసరంగా ఆశలు కల్పించిన దాన్నవుతానేమో? అనుకుంది .. అయితే తెల్లవారుజామున వచ్చేకలలు నిజమౌతాయని తాను నమ్మటంతో కూతురుతో ఆ కల గురించి చెప్పింది.
“ఔనమ్మా! నాకు ఇప్పుడో కల వచ్చింది.
అడవిలో బాటగుండా వెళ్తున్న రాకుమారుడొకరు పచ్చగడ్డి కోస్తున్న నిన్ను చూసి ముచ్చటపడి, నీదగ్గరకొచ్చి మంచినీళ్ళు అడిగాడు. నువ్వు తనకోసం ఊళ్లోకి పరిగెత్తుకొచ్చిమరీ అతని దాహాన్ని తీర్చటంతో నీ మనసు అతనికి నచ్చింది. నీ వ్రేలుకు ఉంగరాన్ని తొడిగి నిన్ను పెళ్లి చేసుకున్నాడు”. కల ఎంత బాగుందనుకున్నావు? . తెల్లవారు జామున వచ్చిన కలలు తప్పక నిజమౌతాయి.
తల్లి తనకొచ్చిన కలనిచెప్తుంటే దివ్య చెక్కిళ్ళు సిగ్గుతో కందిపోయాయి.
పోమ్మా.. పొద్దు పొద్దున్నే భలే ఆట పట్టిస్తావు .. అని సిగ్గునవ్వుతో పరిగెడుతూ అడవివైపు దారితీసింది.
అడవిలో పచ్చిక బయలు మద్యలో కూర్చుని కాసేపు, తల్లి చెప్పిన అందమైన కల గురించి పదే పదే ఆలోచిస్తూ తనలో తనే ముసిముసిగా నవ్వుకుంది.సమయం నిశ్శబ్దంగా గడిచిపోవటంతో మళ్ళీ గడ్డికోతలో నిమగ్నమైపోయింది. తను కొడవలిగిద్దతో గడ్డికోస్తుందే కానీ, మనస్సు మాత్రం అదేపనిగా ఆ రాకుమారుడి గురించే ఆలోచిచసాగింది. పరధ్యానంగానే గడ్డిని మోపుగా కట్టి నెత్తిన పెట్టుకుని వెదురు పొదలవైపు నడిచింది. రెండు పచ్చి వెదురుబొంగుల్ని నరికి గడ్డికి కిందగా మోపుచేసి నెట్టినపట్టుకుని ఇంటిబాట పట్టింది. కాస్తదూరం ముందుకెళ్ళగానే హఠాత్తున ఎవరో పిలిచినట్లు వెనక్కి తిరిగి చూసింది.వెనక ఎవరూ లేరని నిర్ధారణ అయిన మరుక్షణం ఆమె మనస్సు చాలా బాధపడింది. రాకుమారుడొస్తాడని , తనను పిలుస్తాడని అనుకోవటం, అలాకాకపోవటంతో దుఃఖించటం. దారి పొడుగునా ఇదేవరుస.
తననెత్తిమీద బరువుందన్న సంగతే మర్చిపోయి ఏదో మైకంలో నడుస్తున్న దానిలా ఇల్లు చేరింది, ఇంట్లో పనులు కూడా పరాధ్యానంగానే చేసింది. ఆమెలో కలిగిన ఈవింతమార్పు ఆమె తల్లికేకాదు , ఆమెకూ అర్ధమవుతోంది.
తర్వాత రోజూ అంతే ! . పనిచేస్తుందన్న మాటేకానీ పనిపై అస్సలేమాత్రమూ దృష్టిపెట్టలేదు. ఎన్నడూ లేనిది ఆమె పచ్చికమైదానంలో ఎక్కువ సమయం గడపటం మొదలెట్టింది. ఎంతో దూరంగా, ఎక్కడినుంచో వినబడుతున్న చిన్న చిన్న శబ్దాలను కూడా చాలా తీక్షణంగా చెవులు రిక్కించి మరీ వినేది .అదిగానీ గుర్రపుడెక్కల చప్పుడేమోనని.
అసలెవరో ఎక్కడుంటాడో తెలీని అతనికోసం, మంచిమంచి పెళ్లిసంబంధాల్ని కూడా కాదనుకుంది. వాళ్ళలో పెళ్ళైన తర్వాత తనతల్లిని తనతో పాటే ఉండటానికి ఒప్పుకున్నవాళ్ళు కూడా ఉన్నారు. అయినా కాదనుకుంది. తనకలల రాకుమారుడు ఏదో ఒకరోజు తనకోసం వస్తాడని, తనని పెళ్లి చేసుకుంటాడని మనస్పూర్తిగా నమ్మింది.
రోజులు గడిచిపోతున్నాయికానీ, ఆమెనుచూసి ముచ్చటపడో , మంచినీళ్ళిమ్మనో ఆ అడవిగుండా ఏ రాకుమారుడూ రాలేదు.
వస్తాడో రాడో తెలీని రాకుమారుడికోసం తనెందుకిలా పిచ్చిదానిలా ఎదురుచూడాలి. ? అన్నం సరిగ్గా సహించటం లేదు, ఏ విషయం మీదా మనస్సు సరిగ్గా నిలవటం లేదు. నిద్ర లేచినా , పడుకున్నా, పని చేస్తున్నా, ఏకాంతంగాఉన్నా ఎలా అయినా సరే అతడిగురించే తనెందుకిలా ఆలోచించాలి? అని అనుకుంది. ఇకపై ఆ రాకుమారుడి గురించి ఆలోచించనని ఒట్టు పెట్టుకుంది. మనస్సుల్లో గుబులు పడుతూనే,అతడిని గురించిన ఆలోచనల్ని మెదడులోకి రానివ్వకుండా ఉండాలనుకుంది.
యధావిధిగా ఆరోజు కూడా ఉదయాన్నే నిద్రలేచిన దివ్య. తనతల్లికి అన్నీ సమకూర్చి, ముంగిట వాకిలి ఊడ్చి, కల్లాపు చల్లి, చెక్కపెట్టె కిందనున్న కొడవలిగిద్దని తీసుకుని , గడ్డికోత కోసం అడవివైపు నడిచింది. శీతాకాలమే అయినా ఆరోజు చలి కాస్త ఎక్కువగానే ఉంది.అడవిలోకి వెళ్తూ వెళ్తూ ఈరోజు రాకుమారుడొస్తాడేమో? అనుకుంది.
ఛ. .ఛ . . నాకేం బుద్దిలేదా? అతడి గురించి ఆలోచించని ఒట్టు పెట్టుకుని కూడా ఆలోచించటానికి? అనుకుంది.
అయినా తను ఇప్పుడేం ఆలోచించిందని ? “రాకుమారుడొస్తాడేమో?” అనుకుంది. అంతేగా.?
రాకుమారుడొస్తాడేమో? అనుకోవటం, రాకుమారుడికోసం ఆలోచించటం ఎలా అవుతుంది. చివరికి తను రాకుమారుడికోసం ఆలోచించట్లేదనే భావనకి వచ్చింది.
బల్లపరుపుగా ఉన్న పచ్చిక మైదానపు అంచున కూర్చుని మెత్తగాఉన్న పచ్చికను కొయ్యసాగింది.
దూరంగా గుర్రపు డెక్కల శబ్దం వినబడింది. “రాకుమారుడి గుర్రపు డెక్కల శబ్ధమనుకుంటా?” అనుకుంది.
అయినా తను రాకుమారుడిగురించే ఆలోచించనప్పుడు “అతడి గుర్రపు డెక్కల శబ్ధం తనకెలా వినిపిస్తుంది?”అనుకుంది.
అసలు తను ఏ శబ్ధమూ వినలేదనే నిర్ధారణకి వచ్చింది.
ఇంకో గుప్పెడు పచ్చిగడ్డిని కోసి, మరోసారి చెవులను రిక్కించింది. దూరంగా కొండ చివరలనుంచి వెదురు పొదల మధ్యగా వీస్తున్నగాలి, ఊల శబ్ధంవినిపించింది. చిన్నగా తనలో తనే నవ్వుకుంది. మరో గుప్పెడు గడ్డిని కోసి పక్కనున్న మేటలో వెయ్యబోయింది. ఈసారి కాస్త దగ్గరగా గుర్రపు డెక్కల టకటకలు వినపడటంతో నిజంగానే రాకుమారుడొచ్చాడేమో? అనుకుంది.
వస్తే వస్తాడు అయితే తనకేమిటి? ఇంతవరకూ వచ్చినవాడు. ఇక్కడికి రాకపోడా? వచ్చి పిలవకపోడా?
అయినా రేయింబవళ్ళు తనే అతడిగురించి ఆలోచిచాలా? తనకోసం అతడేమీ చెయ్యడా అనుకుంది.
గుర్రపు డెక్కల చప్పుడు ఉండుండి బిగ్గరగా పెరిగి మరీదగ్గరగా వచ్చి ఆగిపోయింది. ఓ మనిషి అడుగుల చప్పుడు మాత్రం ఆమె వైపు రావటం స్పష్టంగా వినపడింది. తర్వాత ఆమె వెనకాలే ఠీవిగా నిలబడి ఉన్న అతడి చూపుల్నిఆమె వీపు వెచ్చగా గ్రహించింది. ఆమె భారంగా అలా నిలబడి ఉండిపోయింది. అతను ఆమెకి మరికాస్త దగ్గరగా వచ్చాడు. తను వచ్చిన విషయాన్ని ఆమెకు తెలియ చెప్పటానికన్నట్టు చిన్నగా గొంతు సవరించుకుంటూ చిన్నగా దగ్గాడు. ఇన్నాళ్ళ తననిరీక్షణ ఫలించిందన్న భావనతో, ఆమెఒళ్ళు అప్రయత్నంగా జలదరించింది. సిగ్గుతో తలవంచుకుని, అతని వైపు తిరిగింది.
నీనుంచి నాకు కాస్త సహాయం కావాలి అన్నాడతను.
ఏమిటో చెప్పండి.. అని తలదించుకునే బదులిచ్చిందామె.
“నేను కళింగ యువరాజుని , కోసలదేశాన విద్యనభ్యసించి, మా దేశానికి తిరిగి వెళ్తున్నాను. నాతో బాటుగా తెచ్చుకున్న మంచినీళ్ళు అయిపోయాయి. చాలా దాహంగా ఉంది. కాస్త మంచినీళ్ళు ఇవ్వగలవా?” అని అడిగాడు.
మృదువైన అతని మాటలు ఆమె చెవుల్ని సోకగానే, ఆమె కళ్ళు తనకు తెలీయకుండానే వర్షించటానికి సిద్దమైపోయాయ్. ఉదయభానుడి కిరణాలు సోకగానే అప్పుడే విడుస్తున్న కమలాల్లా ఉన్న ఆమెకళ్ళు నెమ్మదిగా విచ్చుకున్నాయి. మెల్లగా తలపైకెత్తి అతని మొహంలోకి చూసింది. ఆమె అతన్ని చూడకుండానే వలచింది., కానీ ఆమె వలచినతర్వాత ఆమె అతన్ని చూసిన తొలిచూపు అది. అతడిని మరీ అంత దగ్గరగా చూడటం వల్లనేమో ఆమె గుండె తుళ్ళిపడుతూ,వేగంగా కొట్టుకోసాగింది.
అదేసమయంలో అతడూ ఆమెను చూసాడు. ఇద్దరి చూపులూ క్షణకాలం కలుసుకున్నాయి. కళ్ళు మూస్తే ఆ దివ్యస్వరూపాన్ని అరలిప్తపాటు సమయం,ఎక్కడ చూడకుండా ఉండాలో అని బాధపడుతున్నవాడి మల్లే అతడు రెప్పమరల్చకుండా ఉండి పోయాడు. అతడలానే చూస్తూ ఉండటంతో చటుక్కున తలదించేసుకుంది.
సిగ్గుతో అదురుతున్న పెదవులతో.. “కాస్త సమయం ఓపిక పట్టగలనంటే దగ్గరలోని తండాలోనే మా ఇల్లు ఉంది. వెళ్లి మీరు తాగేందుకు మంచినీళ్ళు పట్టుకొస్తాను” అందామె.
సరేనని బదులిచ్చాడతడు.
అతని కనుచూపు సోకేంతవరకూ మెల్లగా అడుగులు వేసుకుంటూ వెళ్లి, తర్వాత వడి వడిగా అంగలేసుకుంటూ ఇల్లు చేరుకుంది. ఇంట్లో మట్టికుండని తీసుకుని మహానదీ తీరానికెళ్ళింది. కుండని బాగా కడిగి నిండుగా నీళ్ళు పట్టి అడవిబాట పట్టింది. వెళ్తున్నంత సేపు లిప్తపాటుగా చూసిన అతని మొహాన్నే పదేపదే గుర్తు చేసుకోసాగింది. మెలమెల్లగా అడుగులేసుకుంటూ అతన్ని సమీపించింది. ఆమె అతన్ని చేరుకోగానే, అతను వినయంగా వంగి దోసిలి పట్టాడు. మెల్లగా కుండని వంచుతూ నీళ్ళని అతని దోసిలిలో పోయ్యసాగిందామె. నెమ్మదిగా, నిదానంగా ఆమె కళ్ళలోకి చూస్తూ కడుపునిండా నీళ్ళు తాగి దాహార్తిని తీర్చుకున్నాడతను. కృతజ్ఞతగా ఆమెను చూసాడు. అతడేదో చెప్పాలనుకుంటున్న సంగతిని గ్రహించి ఏమిటన్నట్టు కళ్ళతో సైగచేసిందామె.
“నువ్వు చేసిన ఈ ఉపకారానికి చాలా ధన్యవాదాలు. కేవలం ధన్యవాదాలు ఒక్కటే నీతో చెప్పేవికాదు.
నాతరుపున ఈ ముత్యాలహారం స్వీకరించు. దీనివిలువ పదివేల వరహాలు.” అన్నాడతను.
మీ ధన్యవాదాలకి ప్రతి ధన్యవాదాలు. కేవలం ధన్యవాదాలతో సరిపెట్టకుండా, ఏదైనా బహుమతినిద్దామనే మీ ఆలోచన బాగుంది. అయితే అర్ధవరహా విలువచేసే కుండనీళ్ళకి, పదివేల వరహాల ముత్యాల హారపు సత్కారమెందుకో నాకర్ధం కావట్లేదు అంది కరుకుగా.
అతడికి తనుచేసిన తప్పేమిటో తెలిసొచ్చింది.విలువ చెప్పినందుకు మన్నించు. బహుమతిని విలువపరంగా కాక వస్తువుగా స్వీకరించు.నాతో పాటూ నా గుర్రంకూడా అలసిపోయింది. బహుసా దానికి ఆకలేస్తూ ఉండి ఉండొచ్చు. నీ దగ్గర ఉన్న ఆ గడ్డి మోపు దానికి ఆహారంగా ఇచ్చేయ్. నీకు బహుమతిగా తీసుకోవటం ఇష్టంలేకపోతే , బదులు వస్తువుగా ఈ ఉంగరాన్నికూడా తీస్కో” అన్నాడు అతను.
మీ దగ్గర్నుంచి ముత్యాలహారాలు, నవరత్నఖజిత ఉంగరాలు ఆశించి నేను ఇదంతా చెయ్యలేదు యువరాజా..!
మీకోసం ఏదన్నా చెయ్యాలనిపించి చేసాను. మీ ఉంగరం నాకేమీ వద్దు. మీగుర్రానికి ఆహారంగా, ఇదిగో ఈ గడ్డిమోపును తీసుకోండి. అని గడ్డిమోపుని అతని చేతిలో పెట్టింది.
ఎప్పుడూ ఇవ్వటమే కానీ, తీస్కోవటం తెలీదు. అలాంటిది నీ దగ్గర్నుంచి సహాయాన్ని పొంది నీకేమీ చెయ్యలేకపోయాననే బాధ నాకొద్దు. దయచేసి ఏమి కావాలో అడుగు. నేను నీకేవిధంగా సహాయం చెయ్యగలనో చెప్పు.. అని అడిగాడు అతడు.
“తప్పకుండా యువరాజా ! నాకేమి కావాలో అది మీరు మాత్రమే ఇవ్వగలరు. మీరు ఇవ్వాలనుకుంటే దాన్ని పొందేదాన్ని నేను తప్ప మరెవరూ కాదు”. అని సమాధానమిచ్చి సిగ్గుతో నవ్వింది తను.
అతనూ చిరునవ్వు నవ్వాడు. నీ కోరికని గ్రహించాను సుకుమారీ! నేను కళింగ పట్టణం చేరుకున్నాకా, అంటే ఇప్పటికి సరిగ్గా మూడురోజుల లోపు నీకు సందేశాన్ని పంపిస్తాను. దానికి బదులివ్వు చాలు .. అని నవ్వుతూ తన గుర్రపుఉట్టులో కాస్తగడ్డి నుంచి గుర్రాన్ని వెనక్కి అదిలించి తన దారిన తాను తన ప్రయాణాన్ని కొనసాగించాడు.
మూడురోజులు.. ప్రతీ క్షణం అతని సందేశం గురించే ఆలోచించసాగింది. అతను సందేశాన్నైతే పంపిస్తానన్నాడు గానీ , ఎలా పంపిస్తాడో చెప్పలేదు. దూత ద్వారానే పంపుతాడా ? సందేశమన్నాకా దూతద్వారానే పంపాలి. వేరే గత్యంతరం లేదు. కానీ ఆ దూత ఎవరు ? మేఘమా ?, ఎవరైనా ఈ ప్రాంతం లో వ్యాపారం చేసుకునే వర్తకుడా ? లేకపోతే ఏదైనా పక్షా ? తన సందేశాన్ని అసలెలా పంపిస్తాడు? అతగాడు పంపించేది ప్రేమలేఖే అయితే,?.. అసలెలా రాస్తాడో?
ఇంటిబయట ఏ చిన్న అలికిడైనా దూత సందేశాన్ని తెచ్చారేమోనని భావించి ఒక్క ఉదుటున బయటకు వచ్చేది. ఆ మూడురోజులూ ఆమెకు తిండి సహించలేదు. నిద్ర పట్టలేదు. అదే విషయాన్ని ఆలోచించి ఆలోచించి నీరసించి పోయింది. అతడు చెప్పిన మూడురోజుల గడువు ఆ రాత్రితో తీరిపోనుంది. బహుసా అతడు తనని గురించే మర్చిపోయుండొచ్చనుకుంది. దీపాలవేళ వరకూ ధైర్యంగానే ఉంది. తర్వాత మనసుపొరల లోలోపల్నుంచీ తన్నుకొస్తున్న బాధని , కల్ల కలుగుల్లోంచి ధారలు కడుతున్న కన్నీటినీ ఆపటం ఆతర్వాత ఆమెకు చేత కాలేదు. బాధతో గుండెలు బరువెక్కాయి.. ఆమె వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. ఏడుస్తూనే నిద్రపోయింది.
ఆమె నిద్ర పోయిన సరిగ్గా పావుగంటకి. సందేశాన్ని మోసుకుని వచ్చిందొక రాచకపోతం. తల్లికి కాస్త ఎడంగా నిద్రపోతున్న ఆమెని చూసింది. మెల మెల్లగా ఆమెను నిద్ర లేపేప్రయత్నాలు చెయ్యటం మొదలెట్టింది. ఆమె పడుకున్న కిటికీ పక్కగా వచ్చి కువకువలు చెయ్యటం మొదలెట్టింది. ఏడ్చి ఏడ్చి నీరసించి నిద్రపోవటం వళ్ళ ఆమె గాఢనిద్రలో ఉంది. ఇంటి బయటికెళ్ళి ఒక రాయిని నోట కరిచి తెచ్చి ఆమె మీద పడేసింది. ఆమె కాస్త కదిలింది కానీ నిద్ర లేవలేదు.
ఆ కపోతం, యువరాజు ఆజ్నని గుర్తుకు తెచ్చుకుంది.
“చూడు మిత్రమా! నువ్వు ఎట్టి పరిస్థితిలోనూ ఈ ఉత్తరాన్ని తీసుకెళ్ళి ఆమెకు చేరవేయాలి, అంతేకాదు ఆమె సమాధానాన్ని తీసుకుని గడువులోపు క్షేమంగా నన్ను చేరుకోవాలి. నీ ప్రయాణం రాత్రిపూట జరిగితేనే నీకు శ్రేయస్కరం. ఎందుకంటే వేటగాళ్ళ కళ్ళు ఎప్పుడూ రాచకపోతాల మీదనే ఉంటాయి. పైగా నువ్వెల్లేది అటవీప్రాంతం, రాబందులు , గ్రద్దలు నిన్ను వెంటాడుతూనే ఉంటాయి. మధ్యలో ఎక్కడా కిందికి దిగకు .ప్రమాదానికి ఎదురెళ్ళకు. నీప్రాణం జాగ్రత్త సుమా.. నువ్వందించే సందేశం మీదే మా భవిష్యత్తులు ముడిపడి ఉన్నాయి. ఆలస్యం చెయ్యకు.”
ఆ రాచకపోతం ఎప్పుడైతే యువరాజు మాటల్ని మననం చేసుకుందో, తను ఎలాగైనా ఈ రాత్రిలోపు బదులు సందేశాన్నితీసుకుని తిరిగి కళింగరాజ్యం చేరుకోవాలని అనుకుంది.తన రెక్కలతో ఆఇంటి దుబ్బులచూరుని టపటపా కొట్టింది. అయినా ప్రయోజనం లేదు. చివరి ప్రయత్నంగా తను ఆమె మీద వాలి నిద్రలేపాలనుకుంది. దగ్గరకి చేర్చబడిఉన్న తలుపుల మద్య ఖాళీలోంచి లోపలికి వెళ్దామని ఆఇంటి గుమ్మం దగ్గర వాలింది. మెల్లగా లోనికి దూరింది. ఆమె చేతిని తన ముక్కు కొనలతో మెలమెల్లగా స్పృశించింది.ఆమెలో కాస్త చలనం కలిగింది. ఇంతలో అదునుకోసం నక్కి నక్కి చూస్తున్న అడవిపిల్లి దబ్బున పావురం మీదికి దూకి ఆ పక్కనున్న చెక్కపెట్టె కిందికి పావురాన్ని లాక్కుపోయింది. పావురానికి ప్రతిఘటించే అవకాన్ని కొంచెం కూడా ఇవ్వలేదు. అలవాటైన కర్కశత్వంతో పావురం మెడని కొరికి , పావురం విగతజీవి అయిన తర్వాత దాన్ని ముక్కముక్కలుగా కొరికి పావురం మొండాన్ని తనపళ్ళతో కరచుకు పెట్టుకుని దుబ్బుపొదల చాటుకి దారితీసింది.
తెల్లవారింది. ఎప్పుడూ లేనిది దివ్య.. బారుడు పొద్దెక్కినా ఇంకా పడుకునే ఉంది. ఎప్పుడూ ఉదయాన్నే నిద్రలేచి అన్నిపనులూ చక్కపెట్టుకునే అమ్మాయి ఇంకా నిద్రలేకపోవటంతో చింతన మనస్సు ఎందుకో కీడుశంకించింది. దివ్యని నిద్రలేపుదామని ఆమె దగ్గరగా వచ్చింది. రక్తపు మడుగులో ఉన్న దివ్యను చూసి ఆమె భయకంపితురాలైపోయింది. మూడు రోజులుగా అదోరకంగా ఉన్న దివ్య మానసికంగా బెంగపెట్టుకుని ఏదో చేసుకుందనే ఆమె అనుకుంది.ఆమె కుప్పకూలిపోయింది.గుండెలు పగిలేలా ఆమె శోకాలు పెడుతుందే కానీ, ఆమె ఏడుపు తాలూకు శబ్ధం ఆమె గొంతుక దాటి బయటకు రావట్లేదు. తన కూతురుకోసం ఆ తల్లిహృదయం తల్లడిల్లిపోయింది. గుండెలు బాదుకుంటూ వెక్కి వెక్కి ఏడ్వసాగింది. నిద్రలోకి అదోలా వినపడుతున్న తన తల్లి ఏడుపు దివ్యను భయభ్రాంతులకు గురిచేసింది. ఒక్క ఉదుటున లేచి కూర్చుంది.
“ఏమయ్యిందమ్మా? ఎందుకు ఏడుస్తున్నావ్ ?” కంగారు పడుతూ అడిగింది దివ్య.
తనకూతురికి ఏమీ కాలేదన్న సంతోషంతో కూతుర్ని గట్టిగా పట్టుకుని మరోసారి భోరుమంది చింతన.
“పొద్దెక్కినా ఇంకా నువ్వు లేవలేదని, నిన్ను లేపుదామని చూసాను. రక్తం మడుగులో ఉన్న నిన్ను చూసే సరికి నాకు కాళ్ళూ చేతులూ ఆడలేదు.” కాస్త మనసు కుదుట పడ్డాకా,.. ఇంకా తగ్గని గుండె దడతో రొప్పుతూనే కూతురుతో జరిగింది చెప్పింది.
అప్పడు గమనించింది దివ్య, చెక్క పెట్టె కిందినుంచి ఇల్లంతా పాకిన రక్తపు ధారల్ని . ధైర్యం తెచ్చుకుని చెక్కపెట్టెను కాస్త వెనక్కి జరిపింది. రక్తపు మడుగులో ఉన్న రాచకపోతపు మాంసపు ముద్దలు, ఆ పావురాయి కాళ్ళు .. కాళ్ళకి కట్టి ఉన్న ఉత్తరం భయంకరంగా కనిపించాయి.రక్తంతో తడిసిన ఉత్తరాన్ని వణుకుతున్న తనచేతిలోకి తీసుకుంది దివ్య.
అందులో ఇలా రాసి ఉంది.
“సమస్త సృష్టిలో ప్రత్యేకమైన,బహుసుందరమైన, సద్గుణ సంపన్న నారీ ! ఓ ప్రియతమా, నా ప్రేయసీ..
ఇంకా వర్ణించాలని ఉంది, కానీ వర్ణనలకి ఇది తగిన సమయం కాదు. నేను మాత్రమే నీకు ఇవ్వగల్గినది. నేను ఇస్తే నువ్వు పొంద గల్గేది ప్రేమ. నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను. ఎప్పటికీ ప్రేమిస్తాను కూడా . నీకిష్టం అయితే ఈ యువరాజుకు తగ్గ యువరాణిగా మారటానికి నీకు అభ్యంతరం లేకపోతే నేను నా భార్యగా నిన్ను పొందాలనుకుంటున్నాను.ఈ పావురంతోనే తిగుగువేగులో సమాధానం పంపు. ఎందుకంటే నాన్నగారు నాపెళ్లి ప్రసక్తి రేపుసభలో తీసుకురానున్నారు.
నీ సమాధానం అనుకూలంగా ఉంటే ఆయనతో మాట్లాడి వెంటనే పల్లకిని పంపిస్తాను, నీ నుంచి ఏసమాధానమూ లేనట్లయితే ఆయన ఇష్ట ప్రకారం నేను నడుచుకోవాల్సి వస్తుంది . నా మనసుని అర్ధం చేసుకుంటావని,శుభ సమాచారాన్ని , సందేశాన్ని ఆశిస్తూ ..
నీ
యువరాజు
రాజ్యం – కళింగ.”
ఉత్తరాన్ని చదువుతూ వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. నీటితోనిండిపోయిన కళ్ళను మరోసారి తుడుచుకుంది. చెక్కిళ్ళ మీదుగా ధారలు కడుతున్న కన్నీటిని కనీసం అడ్డుకునే ప్రయత్నం కూడా చెయ్యకుండానే ఉత్తరాన్ని మరోసారి చదివింది. తనకిప్రేమ సందేశాన్నిఅందిచటానికి రాయబారిగా వచ్చి రక్తపు మడుగులో ప్రాణం కోల్పోయిన పావురాన్ని తల్చుకుంది. దాంతోపాటే తన యువరాజు పెళ్ళికి ఈరోజు మాటలు జరగబోతున్నాయన్న విషయాన్నికూడా. ఎక్కడ కళింగ, ఎక్కడ సెరంగడ ?. యువరాజు తనని ప్రేమిస్తున్నాడనే విషయాన్నైతే తెలుసుకోగల్గింది కానీ ఆ ప్రేమను ఎలా సాధించుకోవాలో, అతన్ని ఎలా చేరుకోవాలో ఆమెకు తెలిసింది కాదు.ఈసారి ఏడవటానికి కూడా ఓపిక లేదన్నట్టుగా ఉత్తరాన్ని జారవిడిచింది. ఉత్తరంకంటే ముందు తనే నిస్పృహగా నేలని తాకింది.
ఈసారి దివ్యతల్లి ఏడవటం, గుండెలు బాదుకుని రోధించటంలాంటివి ఏమీ చెయ్యలేదు.
తనకూతుర్ని ఒడిలో పడుకోపెట్టుకుని లాలిద్దామనుకుంది.వెక్కివెక్కి ఏడుస్తున్న ఆమెను ఓదార్చుదామనుకుంది.
తను లాలిపాడనవసరం లేకుండానే కూతురు గాఢనిద్రలోకి జారుకోవటంతో, తనకుతనే జోలపాడుకుంది.
కూతురి నుదుటిపై ముద్దు పెట్టుకుని, తనూ కళ్ళు మూసుకుంది. స్వచ్చమైన , శాశ్వతమైన నిద్రలోకి తనూ కూతురుతో కలిసి జారిపోయింది.
_____________________________________________________________________________________
THANK YOU..
చాసీజియా – రాజపువా
పేదమ్మాయి- రాజకుమారుడు
( ఒరియా- కథ )
కబుర్లలో నా కొలీగ్ “సుధాంశు” చెప్పిన కథ ఇది.
నాకు అర్ధమైన కథకి.. తెలుగు అక్షర రూపం. దీన్ని అనువాదకథ అనొచ్చోలేదో కూడా నాకు తెలీదు.
కాపీరైట్ సమస్యలేమీ ఉండవనే అనుకుంటున్నాను . అలాంటివి ఏమైనా ఉంటే తెలియచేస్తే
ఇక్కడనుంచి తొలగిస్తాను..
